مرا عمري به دنبالت كشاندي

سر انجام به خاكستر نشاندي

ربودي دفتر دل را افسوس

كه سطري هم از اين دفتر نخواندي

گرفتم عاقبت دل بر منت سوخت

پس از مرگم سر شكي هم نشاندي

گذشت از من ولي اخر نگفتي

كه بعد از من به اميد كه ماندي؟

مطمئن باش كه مهرت نرود از دل من

....مگر انروز كه در خاك شود منزل من

كاش آن لحظه كه تقديم تو شد همه هستي من

مي سپردم كه مواظب باشي جنس اين جام بلوراست

پراست از عشق و غرور

گر كه بازيچه شود

..... مي شكند مي ميرد

در منزل ليلي كه خطرهاست دران

شرط اول قدم ان است كه مجنون باشي

چراغي كهنه ام وقت است خاموشم كني كم كم

.....من ان افسانه ام بايد فراموشم كني كم كم

شد قطره به قطره آب آدم برفي

در محضر آفتاب آدم برفي

آب از سر او گذشت

بيدار نشد ز خواب آدم برفي

زندگي فرصت بس كوتاهيست تابدانيم

....كه مرگ

اخرين نقطه پرواز پرستو ها نيست

مرگ

هم حادثه است مثل افتادن برگ

كه بدانيم پس از خواب زمستاني خاك

نفس سبز بهاريجاريست

فرياد

آن روز كه بودم تو مرا ياد نكردي
فرياد شنيدي و تو فرياد نكردي
امروز كه غايب ز پريشاني عشقم
افسوس مخور زين كه مرا شاد نكردي